من همون جزیره بودم

خاکی و صمیمی و گرم

                                                واسه عشق بازی موجا

                                                قامتم یه بستر نرم

یه عزیز دردونه بودم

پیش چشم خیس موجا

                                                یه نگین سبز خالص

                                                روی انگشتر دریا

تاکه یک روز تو رسیدی

پا گذاشتی روی قلبم

                        قصه های عاشقی رو، رو وجودم جاگذاشتی

زیر رگبار نگاهت

دلم انگار زیرو رو شد

                                    واسه داشتن عشقت

                                    همه جونم آرزو شد

                                                                      تونفس کشیدی انگار

                                                                     نفسم برید تو سینه

ابرو بادو خاک گفتن

حس عاشقی همینه

                                    اومدی تو سر نوشتم

                                    بی بهونه پا گذاشتی

                                                                    اما تا قایقی اومد

                                                                    از من و دلم گذشتی

رفتی با قایق عشقت

سوی روشنی فردا

                                  من و دلم اما نشستیم

                                 چشم براهت لب دریا

                                                                  دیگه تو خاک وجودم

                                                                 نه گلی هست نه درختی

لحظه های بی تو بودن

میگذره اما به سختی

                                 دل تنها و غریبم

                                 داره این گوشه می میره

                                                               حتی تو لحظه ی مردن

                                                               باز سراغت رو میگیره